Mijn depressie en angstaanvallen.

Ik heb heel lang gevochten tegen mijzelf en een depressie, het was een hele zware periode waar ik nu gelukkig doorheen ben. Voor diegene die hier ook tegen vechten schrijf ik deze blogpost om ze te laten inzien dat het niet erg is, dat je ook maar een mens bent en dat je erdoor kan komen.

Nu heb ik er niet zoveel moeite mee om toe te geven dat ik heel depressief ben geweest en het nut niet meer zag van het leven, maar toen was toegeven alles behalve simpel.

Op die moment zeg je ook niet zo makkelijk " ik ben depressief. " Dat zijn zo'n harde woorden.. Maar dat was het jammer genoeg wel. Ken je het ? Je wordt moe wakker, en gaat moe slapen. Gewoon moe. Alles moe, levensmoe. Ik had nergens geen zin meer zin.. Ik heb  altijd een heel sterk karakter gehad en telkens ik met mijn hoofd onder water geduwd werd, dan vond ik wel een manier om mijn neus er terug bovenuit te steken maar zo'n gevecht tegen jezelf, dat krenkt een mens toch..

Angstaanvallen

Ik weet mijn eerste angstaanval nog perfect, dat was op de bus. Ik wist totaal niet wat er gebeurde en wou gewoon weg. Mijn angstaanvallen waren niet de standaard angstaanvallen, die gingen niet gepaard met hyperventileren en hysterisch beginnen doen, maar die waren meer introvert.

Ik kreeg het over heel mijn lichaam warm, onaangenaam warm en kreeg het gevoel dat er iets niet juist wast. Net of ik elke moment kon doodvallen.. Ik ben toen voor de rest van de bus " rustig " afgestapt, maar in mijn hoofd was het net een Apocalyps..

Ik begon ze meer en meer te krijgen, en wat ik ook deed, ik had het niet onder controle, en DAT bedoel ik met, een gevecht tegen jezelf. Je wil wel, maar je kan niet, wat doe je dan ?

Je probeert het te verbergen en tegen niemand te vertellen, want mensen begrijpen het toch niet, iedereen is zo met zichzelf bezig, waarom zouden ze je willen begrijpen ? Zolang zij maar gelukkig waren.. Dat was wat ik altijd dacht, en jammer genoeg zie ik nu ook in dat het effectief zo is. Ieder mens is egoïstisch. En dat is volgens mij ook normaal, je beziet alles vanuit je eigen perspectief. TUURLIJK ga je moeite doen om iemand anders te begrijpen, maar uiteindelijk hoe je het ook draait of keert, jij voelt wat jij voelt, en bent wie je bent. 

Op een gegeven moment durfde ik nergens meer komen waar ik niet direct weg kon. Ik zat toen op avondschool en moest op de bank zitten het dichtst bij de deur, als ik naar de cinema ging, dan wou ik aan de gang zitten zo dicht mogelijk bij de uitgang. De bus nemen was toen een hel, maar het moest.. Ik moest naar school, ik moest.. Maar dat was echt niet gemakkelijk, ieder keer vertrok ik met angst.

Over straat lopen ging nog net, want ik was bezig.. Die angstaanvallen kwamen ook vooral als ik stilzat, klinkt heel bizar en dat zie ik nu ook, maar toch was het zo. Ik kon nergens meer van genieten, uiteten gaan was een hel voor me, ik wou het liefst van al gewoon naar huis. Mijn safe haven.

Dan geef je maar op..

Ik bleef maar vechten tegen mezelf, maar ik kon niet winnen, waarom kon ik niet winnen van mezelf? Tja.. Nu denk ik bij mezelf, zet sterk tegenover sterk, en je blijft vechten.

Maar ik gaf het gewoon op. Ik liet mezelf volledig gaan. Ik heb dit 3 jaar lang volgehouden. 3 jaar !! 

3 jaar is een eeuwigheid.. En waarom ?

Ik gaf alles op, school, mijn werk, alles. In die periode heb ik ook veel messen in mijn rug gekregen van mensen om mij heen, en dan ben ik beginnen beseffen dat mensen egoïstisch zijn. Soms vragen ze wel eens aan mij hoe het komt dat ik zoveel ballen heb.. Als je al zo'n zwaar leven hebt gehad, dan verschiet je nergens meer van.

Ik lag gewoon de hele dag in mijn bed, tv te zien, films te kijken, te janken, mezelf af te vragen waaraan ik dit verdient heb. 

Mijn relatie liep mis omdat ik gewoon compleet mijn weg kwijt was, dat kwam er dan ook weer bij.

Ik greep naar alcohol, drugs, ging enkel nog maar uit, ik wist gewoon niet meer wat doen met mezelf.

Dit heb ik zo een jaar volgehouden. Ondertussen zat ik wel bij een psychiater uiteraard, en in dat jaar heeft hij mij medicatie gegeven die stilaan is beginnen helpen, maar om de 1 of andere reden bleef ik van het padje gaan, maar dat komt denk ik door het feit dat ik Borderline heb en mezelf toen moest vinden.

Als ik nu terug kijk op die periode vraag ik mezelf vooral af waarom.. Waarom ben ik die angstaanvallen beginnen krijgen ? Waarom ben ik depressief geworden ? Zo danig depressief dat ik op een gegeven moment uit het leven wilden stappen ? Op veel vragen heb ik nog geen antwoord, God gives his hardest battles to his strongest soldiers.. Of zo iets.. En ik wil het eigenlijk steken op zoveel zaken. Mijn vader als hoofdverdachte, de pesters op school, mijn eerste vriend, "vriendinnen" die uiteindelijk mij liever belachelijk maakte. Maar dit gaat niets veranderen aan alles, ik kan nu enkel maar vooruit kijken.

Ik ben er volledig uit nu, maar alles in totaal, heeft dit van mijn 19 tot mijn 25 geduurd. 6 jaar !! 6 jaar ben ik gewoon KWIJT ! En waarom ? Het leven is zo mooi, ik geniet overal zo hard van, alle zaken die ik toen niet durfde, of die ik ontweek, daar geniet ik nu van.. Ik kan jullie niet zeggen hoe je hier uit kunt geraken, want dat is voor ieder persoon anders. Ikzelf heb toen besloten om hulp te zoeken, maar hetgeen wat mij het meeste heeft geholpen was de medicatie want al de rest heb ik zelf moeten doen. 

Probeer je gewoon vast te houden aan de goede zaken in het leven, want die zijn er. Heb je een dak boven je hoofd ? Alle dagen eten op tafel ? Een familie ? Je bent rijker dan je denkt dan, want er zijn mensen die deze 3 zaken al niet hebben.

Tuurlijk heb ik nog dagen dat ik het moeilijk heb, maakt dat mij depressief ? Oh God no, dat maakt mij mens.

-XOXO- An

Follow me on : Twitter, Facebook, Bloglovin' and Instagram.